جنبه های فرهنگی و اجتماعی متدولوژی های توسعه سیستم های اطلاعاتی

متدولوژی های توسعه سیستم های اطلاعاتی در سال های 1967 تا 1977 ظهور کرده اند. فنونی مانند دیاگرام جریان داده، مدل روابط موجودیت و مفاهیمی مثل شی گرایی و چرخه زندگی توسعه سیستم در مراحل بعدی پا به عرصه وجود گذاشتند. در این دهه بیشتر محققین با رویکرد مهندسی  به توسعه سیستم ها می پرداختند. مثالا Davis در 1988 و Orr در 1989 اعتقاد داشتند که SDLC پایه ای برای متدولوژی های دیگر در توسعه سیستم ها است.

این واژه در بسیاری از رشته های مهندسی وجود دارد. Friedman در 1989 و Kraft در 1977 اشاره کرده اند که معرفی این مفهوم در توسعه سیستم همزمان با تمایل به برقراری یک رویکرد مهندسی در توسعه سیستم بود.[4]از طرفی در چهل سال گذشته رویکردهای سخت نسبت به توسعه سیستم وجود داشتند؛ سپس متدهای نرم جای آن ها را گرفتند. SDLC به توسعه سیستم نگاهی سخت داشت. Laudon در 1995 ضعف های اصلی SDLC را این گونه برشمرد[6]: هزینه زیاد سیکل توسعه، زمانبر بودن چرخه، عدم انعطاف پذیری و سستی در تغییرات ایجاد شده توسط SDLC.

نکته مهم این است که استفاده از متدولوژی های مرسوم، ضامن موفقیت اجرای سیستم های اطلاعاتی نیستند. بعضی از متدها تنها بخشی از نیازهای سیستم را برطرف می کنند. به عنوان مثال مرکز محاسبات ملی در UK، فرایند توسعه سیستم را اینگونه تعریف می نماید  مطالعه امکان سنجی، تحلیل و بررسی سیستم، توسعه سیستم، اجرا، بازنگری و نگهداری. این تعریف، بیشتر جنبه تکنیکی دارد. متدولوژی هایی که این تعریف را انتخاب کرده اند به متدولوژی سخت معروف اند. چنین رویکردی نیازهای فنی کارکنان را در توسعه برطرف می سازد ولی تضمین کننده الزامات غیرفنی نمی باشد. Sawyer در سال 1994 اذعان کرد که SDLC یک اکسیر نیست بلکه هنوز هم می توان پروژه هایی را پیدا کرد که هنگام اجرای این متد در توسعه با شکست مواجه می شوند. این دلیل که تنها بعد فنی و کاربردی در توسعه سیستم مطرح است، به شکست توسعه منجر می گردد.